DROOM VAN 60 JAAR OUDE ZEEKAKKELOBBUS KOMT UIT (4)
Op de rivier
Trossen los en daar gaan we weer, nu verder over de Randmeren naar de monding
van de rivier de Eem, die na jaren van geografische bewusteloosheid geheel
uit mijn geheugen gedementeerd was. Maar hij blijkt nog steeds te bestaan en
maakt diepe indruk door de landschappelijke stoffering van diepgroene wallekanten,
rustieke boerderijen, landhuizen met boten voor de deur waaraan je kan zien
dat hier door de lokale armlastigen heel wat wordt afgeploeterd en tenslotte
de levende have van kalveren, peerden, schapen en geiten op de weilanden, watervogels
tussen het riet en natuurlijk onder water palingen en alle andere vissoorten
die zich te goed doen aan onze eerst klas excrementen die met enige regelmaat
aan de majem worden toevertrouwd. Na een uurtje varen leggen wij aan bij een
landje waar dat mag. Al mag er ook veel niet. Want op een levensgroot bord
staan de strenge voorschriften: 1. Als je wegvaart van deze ligplaats mag je
er 3 x 24 uur niet meer komen, 2. Geen open vuren stoken, 3. Geen afval neerplempen
en 4. Geen aangelijnde honden er op nahouden. Dat laatste lijkt wat vreemd
maar dat bleek bedoeld voor de ernaast wonende boer, wiens forse loslopende
hond voor ons een staaltje drollen draaien demonstreert op het weitje naast
de boot.
Het is de plek waar Eric ons gaat verlaten, want hij heeft Zondag weer andere
verplichtingen en moet dus uitstappen. Jen zal hem hier ophalen maar dan moet
zij ons eerst nog even weten te vinden. Eric onderneemt, wandelend over te droge
dijken met gevaarlijke scheuren, een speurtocht in de buurt en komt terug met
de melding dat wij volgens de spontaan aangetroffen inboorlingen aan de Eemdijk
blijken te liggen. Jen wordt mobiel gebeld met deze informatie en, ondanks het
gebrek aan een kaart, blijkt ze onze plek verbazend snel te hebben gevonden.
Wim jr. heeft inmiddels drank en worst op het achterdek geserveerd en wij zwetsen
aangenaam nog een beetje met Jen die o.a. de provocerende vraag stelt of het
zo wel voor ons uit te houden is. Wij beantwoorden dat weliswaar bevestigend
maar geven ook de indruk van het trotseren van ferme ontberingen zodat in wijdere
familiekring niet makkelijk de indruk onstaat dat wij ons alleen maar zorgeloos
amuseren. Integendeel, zo’n vaartocht is serieuze arbeid, die men nimmer
te licht moet nemen.
Galadiner zonder groenvoer en UFO’s
Het galadiner breekt aan. Wim jr. met assistentie van Wim sr. serveren een
exquis 3-gangen diner van voorgerecht (meloen met ham), hoofdgerecht (pasta
met lekkernijen) en een toetje met diverse soorten vla, o.a. zogenaamd blanke
vla waarvan ik het bestaan nimmer had vermoed. Godzijdank geen gezond groenvoer
of sla en salades in zicht want wij blijken het spontaan erover eens te zijn
dat dit soort zogenaamd gezonde omlijsting de maaltijd behoorlijk kan bederven.
Uiteraard wordt het toetje verder opgevrolijkt met een flinke spuit slagroom
zodat ook de broodnodige zuivel tot ons wordt genomen. Bij het kopje koffie
wordt de conferentie over diverse belangwekkende onderwerpen hervat. Het
heeft een hoog technologisch gehalte, want broers, zonen en neef maken zich
nog wekelijks druk in het bedrijfsleven, kennen allerlei verschillende klanten,
die in en buiten het vaderland beroemd zijn om allerlei geavanceerde technische
hoogstandjes en ze overleven deze veldslag mede door de niet misselijke assistentie
van mijn familie. Kortom, de economie bevindt zich weliswaar even in een
deuk maar met behulp van dit geniale genootschap komen we daar wel weer uit.
Over technologische hoogstandjes gesproken: ik weet nog even ook een duit
in het zakje te doen door de aan de duistere hemel de komst van een serie
UFO’s te signaleren, maar dat blijkt bij nadere beschouwing de weerspiegeling
in het kajuitraam van de wegverlichting in het tegenover liggende gebied.
Jammer, het had zo mooi kunnen zijn om dit vermaarde genootschap in contact
te brengen met een spontane buitenaardse verjaardagsvisite.